One Shot. Which Choice? part 1.

Właściwie nie wiem dlaczego to piszę. Może jestem zbyt emocjonalny i nie potrafię sobie poradzić z tym co mi powiedziałaś. I tak nigdy tego nie przeczytasz, a nawet jeśli tak, nie będzie odwrotu. Chciałbym, żebyś wiedziała, że cierpię. Cierpię do tego stopnia, że nawet zwykłe mruganie czy wymiana oddechów sprawiają mi ból, z którym człowiek nie daje sobie rady. Pomyślałem, że jak napiszę takie gówno to pomoże mi to zapomnieć. Największe kłamstwo jakie mogłem sobie wmówić. Siedzę nad pieprzoną przepaścią rozpaczy z myślami, które biją mnie po ryju. Jeżeli o to Ci chodziło, to gratuluję, udało się. Nie chciałbym ciągnąć w nieskończoność tego pożegnania, na które i tak nie zasługujesz. Życzę Ci, aby wszystkie Twoje marzenia się spełniły. Pierwsze z nich zrobię dla Ciebie ja.

Żegnaj.

Po raz ostatni czytam napisane przeze mnie bazgroły i wkładam kartkę do tylniej kieszeni dżinsów. Wzdycham głęboko i staje pewnie na balustradzie mostu. Patrzę w dół i widzę kry lodu płynące powoli na powierzchni wody. Zdejmuję czapkę, a następnie kurtkę. Rzucam moje ubrania za siebie i od razu dygocę z zimna. Przeklęta pogoda. Opieram się dłonią o zimny metal i czuję, że jeżeli zaraz nie oderwę się od niego, przymarznę do tego pieprzonego mostu. Pocieram szybko o siebie palcami i wypuszczam z siebie powietrze, tworząc kłęby pary. Jeden krok dzieli mnie od zaprzestania bólu w klatce piersiowej. Jeden krok dzieli mnie od zakończenia tego wszystkiego. Jeden mały krok i każdy będzie szczęśliwszy. Odrywam polowi stopę od barierki, na której stoję i patrzę na nią tępo. Moje zęby stukają o siebie głośno, ale nie zwracam na nie uwagi. Ponownie przenoszę wzrok na wodę. Biorę wdech. Ostatni.

-Nie jest ci zimno?

Przez całe moje ciało przechodzi dreszcz tak potężny, że muszę się powstrzymać przed krzyknięciem ze strachu. Serce bije mi jak oszalałe, a oddech natychmiast staje się nieregularny. Cholera jasna myślałem, że jestem sam. Otwieram oczy i patrzę za siebie. Średniego wzrostu szatynka stoi z założonymi na piersi rękoma i przygląda mi się uważnie. Nie mogę odczytać wyrazu jej twarzy. Jest chyba zaciekawiona wręcz zafascynowana tym co zamierzam zrobić. Robi krok w moją stronę.

-Nie podchodź! –mówię drżącym głosem. Sam nie poznaję tego dźwięku, który wydarł się z mojego własnego gardła.

-Spokojnie, chcę tylko zobaczyć jak jest wysoko. –odpowiada i podchodzi to barierki- Nie zamierzam cię powstrzymywać. Widocznie masz powód, żeby to zrobić. Nie będę się wtrącać, bo to nie moja sprawa. –opiera łokcie na metalu i patrzy na mnie zadzierając głowę do góry, a następnie przenosi wzrok na rzekę.

-Tak, tak, dokładnie. Nie twoja sprawa. Yhym. –przełykam ślinę i spoglądam na nią. Znów na mnie patrzy, a na jej twarzy pojawia się delikatny uśmiech. Zdejmuje torbę z ramienia, rzuca ją na śnieg i zakłada włosy za ucho.

-Chcesz, żebym skoczyła z tobą? –pyta i wydaje mi się, że jest to szczere i poważne pytanie.

-Nie! Nie, oszalałaś?! Oczywiście, że nie! –odpowiadam natychmiast i rzucam jej niezrozumiałe spojrzenie.

-Muszę się rozbierać tak ja ty? Wiesz, szczerze to nawet w kurtce jest mi zimno, więc oszczędzę sobie tej części planu, okay? –mówi i chodzi na barierkę obok mnie. –Mogę zdjąć jedynie szalik. –proponuje i wykonuje to co powiedziała.

-Zejdź stąd natychmiast! Nie chcę cię mieć na sumieniu, rozumiesz? –mówię i próbuję odsunąć ją od siebie, albo nawet zepchnąć w stronę kładki, tylko żeby nie stała tu gdzie ja.

-Dlaczego nie chcesz, żeby też skoczyła?

-Niby jaki jest w tym twój cel?

-A jaki jest twój?

-Wiesz, że nie odpowiada się pytaniem na pytanie?

-Więc, dlaczego ciągle zadajesz mi pytania? –rozkłada bezradna ramiona i marszczy brwi.

-A dlaczego…? Eh… -spuszczam głowę w dół i poddaję się. – Po prostu, zejdź. Przecież to moja sprawa nie twoja.

-Może chcę skoczyć nie z twojego powodu? Dlaczego miałabym robić to dla ciebie? Przecież nawet nie wiem jak masz na imię.

-Ale pytałaś, czy nie chcę, żebyś skoczyła ze mną? Więc robisz to tak jakby dla mnie. –wyrzucam z siebie oburzony.

-Nie moja wina, że wybrałeś ten sam dzień i to samo miejsce na śmierć co ja. Najwyraźniej będę musiała wybrać inne miejsce skoro nie chcesz, żebym zginęła razem z tobą! Uznałam, że mogłaby być to dla nas taka mała nagroda pocieszenia! –krzyczy i zeskakuje z balustrady. Podnosi szalik z ziemi, ale zaraz osuwa się na ziemię i chowa głowę między kolana. Palce wplątuje we włosy i słyszę jak cicho szlocha. Patrzę na jej trzęsące się z zimna małe ciało zwinięte w kulkę, a klatka piersiowa zaczyna boleć mnie jeszcze bardziej. Bycie skrzywdzonym jest okropne, a skrzywdzić kogoś jest o stokroć gorsze. Targają mną sprzeczne emocje. Całe to zdarzenie powoduje, że jestem pewny tego co chcę zrobić i nawet teraz w tym momencie, bez żadnego zastanawiania się czy warto. Z drugiej jednak strony pragnę podejść do tej dziewczyny i przeprosić ją za to. To cholernie popieprzone. Nie możliwe, żebym czuł jednocześnie chęć naprawienia tego i zniszczenia. Muszę zdecydować, którą wersję mam wybrać.

-Przepraszam.  –mówię i robię krok uśmierzając ból w klatce piersiowej. Ostatnie co widzę, to jak zrywa się z miejsca. Sekundy później czuję, że dokonałem właściwego wyboru.